<-

Hieronder lees je de antwoorden die het vaakst op bovenstaande vraag gegeven werden, met daaronder een samenvatting van de verklaringen en toelichtingen.

‘Mijn naasten worden betrokken in de behandeling en dat levert me iets op.’

• Als mijn therapeut bij een gesprek met naasten is, helpt ze me om in contact te blijven tijdens het gesprek. Daardoor kan ik gesprekken voeren die ik anders lastig vind. 
• Ik vind het belangrijk om mijn partner erbij te betrekken. Daardoor blijven we in gesprek over de gelijkwaardigheid van onze relatie en de impact van de diagnose op onze relatie. 
• De betrokkenheid van mijn naasten helpt om de communicatie te verbeteren.
• Mijn gezin krijgt uitleg over wat DIS is en wat ik nodig heb. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor hen om aan te geven wat zij nodig hebben en wat mijn diagnose voor hen betekent.
• Ik vind het fijn dat mensen om mij heen meer begrijpen over mijn DIS.

‘Een deel van mijn naasten wordt (soms) betrokken bij mijn behandeling.’

• Mijn partner is betrokken, maar de rest van mijn familie niet omdat ik me daarbij niet veilig voel. Mijn psycholoog helpt mij hierin mijn grenzen te bewaken. 
• Binnen de woonbegeleiding kan ik mijn omgeving betrekken als ik dat wil en bij therapie kan mijn partner mee als dit nodig is. Dit gebeurt niet vaak, maar de mogelijk is er.
• Mijn omgeving wordt nu vooral betrokken bij crisis. Ik probeer nu om mijn naasten buiten de crisismomenten te betrekken, zodat ik hen zelf kan uitleggen wat mij op zo’n moment kan helpen.

‘Mijn omgeving wordt niet betrokken in mijn behandeling, hoewel ik dat zelf wel zou willen.’

• Mijn naaste heeft aangegeven dat mijn DIS iets van mijzelf is en wil daarom niet betrokken worden. 
• Ik heb geen mensen die om me heen staan, dus ik zou niet weten aan wie ik zou moeten vragen om betrokken te zijn.
• Ik zou mijn naasten wel willen betrekken, maar dat is onmogelijk. Mijn omgeving gelooft (pijnlijk genoeg) niet dat ik DIS heb.

‘Mijn omgeving wordt niet betrokken in mijn behandeling omdat ik dat zelf niet wil.’

• Ik heb nog niet geaccepteerd dat ik DIS heb en wil dit dus ook nog niet met anderen delen.
• Ik ben bang voor wat mijn omgeving over me zouden denken. Ik wil niet dat mensen anders naar me gaan kijken.
• Op dit moment ben ik er nog niet klaar voor om mijn omgeving te betrekken bij mijn behandeling, maar de mogelijkheid is er wel als ik dit zelf wil.
• Ik wil niet dat anderen zich zorgen maken en worden belast, dus ik doe het liever alleen.

>> Lees hier een selectie van de antwoorden <<

<-