<- 

Zo ja, speelt dat een rol in de interactie met andere mensen?

Deze vraag werd beantwoord door 59 mensen met DIS. Bijna iedereen die deze vraag beantwoordde, gaf aan zich weleens meervoudig te voelen. Uit de toelichtingen bleek dat dit vooral voor de persoon met DIS zélf een rol speelt in hun interactie met andere mensen. Soms werd uitgelegd dat het meervoudig voelen wel expliciet wordt in het contact.

Hieronder lees je de antwoorden die het vaakst op bovenstaande vraag gegeven werden, met daaronder een samenvatting van de verklaringen en toelichtingen.

‘Mijn interne gevoel vergelijk ik met…’

• Ik zie mezelf als een boom waar door een blikseminslag (trauma) allerlei zijstammetjes aan zijn ontstaan. Maar het blijft één boom.
• Wij leven in onze verbeelding in een struisvogelei: ieder heeft een eigen huisje, precies naar eigen smaak. Overleggen doen we bij een kampvuur.
• Wij zijn wij. We zijn een familie. We huizen samen in één lichaam. Daarbinnen heeft iedereen ook een eigen lichaam, maar dat weet alleen ikzelf.
• We zijn verschillende personen die niet los van elkaar kunnen leven. We (over)leven samen. 
• Ik voel me als los zand: ik switch telkens en ik kan het niet volgen.

‘Ik heb weleens een innerlijk gevoel van meervoudigheid.’

• Meestal denk ik in ‘wij’, en als er interne conflicten zijn ook in ‘wij’ en ‘zij’.
• Gedurende de dag hebben delen een mening over onze bezigheden.
• Ik moet intern veel overleggen, plannen en compromissen sluiten.
• Ik voel me wel meervoudig, maar ik zou nooit ‘wij’ zeggen.
• Nu ik verder ben in therapie voel ik me intern steeds meer wij.

‘Het hangt van de omstandigheden af of ik me van binnen meervoudig voel.’

• Alleen in therapie doen er meerdere delen mee, dat voelt dan als ‘wij’.
• Als ik functioneer als ‘los deel’ voel ik me enkelvoudig.
• Zowel als delen getriggerd worden, bij interne conflicten en als we samenwerken voel ik me meervoudig.
• In de loop van de dag (en mijn leven) wisselt het ‘ik’/‘wij’-gevoel.
• Ik voel me vooral een ‘wij’ als ik alleen en/of ontspannen ben.

‘Ik ervaar mezelf niet (meer) als meervoudig.’

• De verschillen tussen delen zijn groot, maar is dat een ‘wij-gevoel’?
• Ik merk dat delen intern discussiëren, maar noem het liever gefragmenteerd. 
• De delen zijn afgesplitst om me te beschermen, maar horen wel gewoon bij mij.
• Ik ervaar steeds meer dat alles bij mij hoort en gebruik het woord ‘wij’ steeds minder.

‘Ik voel me weleens meervoudig, …’

‘… maar dit speelt (buiten therapie) geen rol in mijn interactie met anderen.’

• Andere mensen merken er niets van.
• Naar de buitenwereld proberen we met één deel tegelijk op de voorgrond te staan en zijn we niet openlijk in meervoud.
• Ik weet dat 99,9% van de mensen met wie ik omga niets van meervoudigheid merkt in ons contact.

• Alleen in therapie durf ik mijn delen aan bod te laten komen.
• De delen weten dat ze in therapie welkom zijn en dat helpt hen en mijzelf om het gevoel van meervoudigheid in de behandeling te laten zien.
• Als ik ‘wij’ gebruik in therapie verbeter ik mezelf vaak, uit schaamte.

‘… en dit speelt/speelde (soms) buiten therapie een rol in de interactie met anderen.’

• Meestal zeg ik bewust ‘ik’, maar bij een klein groepje veilige mensen gebruik ik ‘wij’.
• Soms speelt het een rol in contact met andere mensen, en dan schaam ik mij.
• Alleen met mijn meest nabije naaste(n) praat ik heel soms in termen van wij.
• Sinds de interne samenwerking is verbeterd, is het minder nodig om ‘wij’ te zeggen.

>> Lees hieronder een selectie uit de antwoorden <<

<-