DIS is my power

Sprankjes hoop

Glimlachend fiets ik naar huis. Tijdens de yogales die ik vanmiddag gaf, merkte ik dat een van de deelnemers naar mijn littekens keek. Een oefening later kruisten onze blikken elkaar. Het was alsof ik mezelf aankeek, een paar jaar geleden. Haar lichaam leek kalm, maar in haar ogen zag ik pijnlijke onrust, zoekend naar iets van hoop.

Hoe lang had ik zelf zo de wereld ingekeken? Diagnose na diagnose, opname na opname, de ene medicatie na de andere. ik leefde met grote vragen. Kon ik zelfstandig wonen? Mocht ik mijn zoon zelf opvoeden? Kom ik ooit uit deze eindeloze modderpoel!? Het bleek me gegund: na jaren zwoegen vond ik therapeuten die mijn DIS herkenden. Ik leerde zorgen voor mijn delen en door traumaverwerking werd ik steeds iets steviger.

En nu fiets ik vanuit mijn werk naar huis om te eten met mijn gezin. Mijn zoon heeft zich veilig kunnen hechten. En ik ook: ik heb me weer kunnen verbinden met mezelf. Wie weet, heeft de vrouw tijdens yoga iets in mijn blik gezien dat haar een sprankje hoop geeft voor vandaag. Ik kijk dankbaar terug. Het was loodzwaar, maar hier sta ik. Ploegend door wat leek op een oceaan vol modder vond ik mijn eigen kracht.

- Iemand met DIS