I’m here for DIS

Mijn vriendin

Ik leerde mijn vriendin op een bijzondere manier kennen. We kenden elkaar vluchtig van de school waar onze kinderen op zaten. Maar toen ik opgenomen werd in een psychiatrische inrichting, kreeg ik van haar kaarten toegestuurd met warme ondersteunende woorden. Heel bijzonder, omdat ik haar eigenlijk niet kende. Daarna kwam ze op bezoek. Ook heel bijzonder, want veel ‘vrienden’ vonden dat maar eng. Er was toen nog lang niet bekend dat ik een dissociatieve stoornis had.

Een hele tijd later gingen we een keer gezellig bij V&D theedrinken met een taartje. Toen we aan ons tafeltje kwamen, vroeg ik haar wat die mayonaise en ketchup bij mijn taartje deden. Ze keek me verbaasd aan en zei: ‘Tja, ik vroeg net bij de kassa al aan je wat je daarmee moest’. Ik begreep er helemaal niks van, hoe kwamen die 2 zakjes daar? Ik heb geprobeerd het mysterie te ontrafelen, maar dat is me niet gelukt. De zakjes heb ik mee naar huis genomen. Daardoor is dit voorval me bijgebleven.

De vriendin heeft zonder vragen geaccepteerd wat er gebeurd was, net zoals ze alles accepteerde in de vele jaren daarna, met alle ups en downs. Zelfs al zijn er soms hele tijden zonder contact. We kunnen altijd overal over praten en dat is: een échte vriendin.

- Iemand met DIS