DIS is how I care

Shoppen

Het is 7.00u ‘s morgens en eigenlijk heb ik nu al slechte zin. Ik ga shoppen. Hoe heb ik dat ooit kunnen afspreken... Ik ga samen met een goede vriendin, want in mijn eentje ga ik sowieso niet.

Als ik iets voor mezelf moet kopen, moet ik mezelf namelijk iets gunnen en dat gaat me slecht af. Plus de drukte in het centrum, al die mensen, zoveel prikkels… en vooral de spiegels, voor mij een continue bron van verwarring en spanning. Bij een dagje shoppen zijn ze overal: in de pashokjes, in de winkels. Dit wordt weer een lange dag ‘overleven’. Nu maar snel opfrissen en m’n haar doen, dan heb ik de eerste confrontatie met de spiegel in elk geval achter de rug.

Eenmaal in de stad zie mezelf in elke ruit. Ik wil niet kijken, maar mijn blik wordt naar mijn spiegelbeeld getrokken. Voordat ik het eerste item heb gepast kan ik al geen spiegel meer zien. Ik laat mijn vriendin beslissen of de kleding me leuk staat en zelf check ik vooral of het lekker zit.

‘s Avonds als ik onder mijn deken duik, waar ik me eindelijk even ongezien kan voelen, denk ik aan het nieuwe setje kleding in mijn kast. Ik ben blij dat ik het gekocht heb. Het staat me goed en het zit lekker. Dat gun ik mezelf.

- Iemand met DIS