DIS is my puzzle 

Een gebroken arm, of een verbrijzeld been?

Toen ik klein was, werd mijn brein verbrijzeld door trauma. Het was geen breuk; als gevolg van een ongeluk kan iemand zijn been breken. Dat letsel zou ik willen vergelijken met het oplopen van posttraumatische stress. Maar als iemand een heftig ongeluk krijgt, kan een verbrijzeld been het gevolg zijn. De klap is dan zo groot geweest, dat het bot helemaal versplinterd is.

En zo was het bij mij. Mijn jonge bewustzijn is versplinterd geraakt om te veel, onvoorstelbare en ondraaglijke ervaringen te verdelen in verschillende ‘hokjes’. Om te kunnen overleven, om te kunnen ontsnappen. Het was een ongewilde en onbewuste ontsnapping. Ik kon als jong kind onmogelijk ontsnappen aan de ondraaglijke realiteit die zich aan me opdrong. Daarom ontsnapte mijn brein naar binnen toe, naar een eigen realiteit.

Sindsdien draag ik dag en nacht een verborgen wereld van deelpersoonlijkheden met me mee. Ik heb in de buitenwereld een actief en betrokken leven, maar van binnen voel ik de zwaarte van onderdrukte ervaringen. Van buiten voel ik me sprakeloos, maar van binnen is er een wereld vol onheilspellende geluiden. Ik hoor stemmen, gehuil en commentaar op alles wat gedaan of gelaten wordt.

Mijn leven voelt als een mijnenveld, ik ben altijd op mijn hoede om de verborgen pijn van mijn binnenwereld te vermijden.

– Iemand met DIS